digitale publicatie - animatie
thesis
trauma design kunst: de mogelijkheden
januari 2018
een theoretisch onderzoek en een beeldonderzoek naar de mogelijkheden van een kunstenaar of een ontwerper bij trauma
de hiernaast afgebeelde animatie vormt de hyperlink naar de digitale thesis "trauma design kunst: de mogelijkheden"
In de wereld waarin wij leven kunnen mensen getraumatiseerd raken.
In grote lijnen kan men een onderscheid maken tussen fysieke trauma’s en psychische trauma’s. Over het algemeen kun je van beide soorten trauma’s zeggen dat het een verstoring is van de bestaande situatie. Het kunnen grote en kleine verstoringen zijn. Verstoringen met een grote impact of een kleine impact op de rest van een mensenleven. De gevolgen van een trauma kunnen kortlopend en langdurig zijn. Sommige verstoringen zijn duidelijk aanwezig, maar verstoringen kunnen ook verborgen zijn.
Hoe gaat een mens om met dergelijke verstoringen en de daarbij behorende gevolgen in zijn eigen leven of verstoringen die plaats vinden in het leven van een naaste. Hoe gaan we om met verstoringen die een heel volk, een hele generatie of de hele wereld aangaan. Hoe geven we vorm aan de gevolgen van deze verstoringen. Welke mogelijkheden bieden beeldende en toegepaste kunst ten aanzien van een trauma en de daaruit voortvloeiende gevolgen?
analoge publicatie
thesis
trauma design kunst: de mogelijkheden
januari 2018
een theoretisch onderzoek en een beeldonderzoek naar de mogelijkheden van een kunstenaar of een ontwerper bij trauma
de analoge publicatie van de thesis is printbaar via de onderstaande stip.
•
Tijdens een interview stelde ik aan een beeldend therapeut de vraag
“Kun je voor mij het begrip trauma definiëren?” Het leven bestond volgens hem uit opeenvolgende lijnen. Seconden, minuten, uren, dagen, maanden.
Rechte lange opeenvolgende lijnen. Wanneer er een trauma plaatsvindt in een mensenleven dan wordt de keten van deze rechte opeenvolgende lijnen verstoord. Deze ongeregeldheid in de lijn vindt niet alleen plaats ten tijde van het trauma, maar heeft zijn weerslag in alle daaropvolgende lijnen. De grootte van deze “kink in de kabel” is afhankelijk van de grootte van het trauma zelf en of er tijdig en adequaat behandeling plaatsvindt van dit trauma. Het heldere antwoord van deze beeldend therapeut vormde de basis van de vormgeving voor de animatie, de kaft van de analoge publicatie en de posters.
Als eerste tekende ik de opeenvolgende lijnen in de computer. Het was niet ingewikkeld om er een verstoring in te laten plaatsvinden. Het beeld bleef echter te abstract, terwijl een trauma niets met abstractheid te maken heeft. Om een analoge ruwheid te realiseren pakte ik een borstel. Met deze borstel gaf ik verfvegen op het papier. Steeds sneller volgden de vellen papier elkaar op. Met elk vel werden de vegen ruwer. Nu miste ik nog de lijnen die de beeldend therapeut voor mij als een metafoor voor trauma had gevisualiseerd. Tevens viel het mij op dat de beschilderde vellen er wel ruw uitzagen, maar niet ruw aanvoelden. Terwijl trauma toch alles met gevoel te maken heeft. Nieuwe vellen grof aanvoelend papier beplakte ik met dunne parallel lopende banen tape. Hierna vervolgde ik het proces met borstel en verf. Eenmaal opgedroogd verwijderde ik de tape en herhaalde ik het proces van voren af aan om zo een tweede laag te creëren. De basis van de boekomslagen “avant la lettre” waren klaar.
Met het digitale beeldmerk ging ik aan de slag in een geavanceerde houtwerkplaats. Een laserapparaat verwijderde heel precies millimeter dunne laagjes van een houten plank. Langzaam kwam het beeldmerk door de verspanende werking van het laserapparaat tevoorschijn. De ruwheid van het houten oppervlak zorgde voor een ruwe, robuuste uitstraling van de afdruk. Een half uur later had ik een houten stempel van mijn beeldmerk in spiegelbeeld. Nadat de proefdruk was goedgekeurd kon het drukken beginnen.
posters
thesis
trauma design kunst: de mogelijkheden
januari 2018
een onderzoek naar de mogelijkheden van een beeldend of toegepast kunstenaar bij trauma
Bij het ontwerpen van de poster herhaalde het proces zich.
Opnieuw waren de gestileerde lijnen het vertrekpunt. Een van de vellen papier die met een borstel van ruwe vegen was voorzien werd ingescand. Digitaal begon ik de twee beelden met elkaar te combineren. Na de eerste proeven realiseerde ik mij dat ik de typografie wilde integreren in het totaalbeeld. Ook in de typografie wilde ik een verstoring van het ritme
van de lijnen laten zien zonder dat het de leesbaarheid te sterk zou beïnvloeden. Voor een ander project had ik gezichten geschilderd van mannen die net bevrijd waren uit werkkampen tijdens WOII in Azië.
Een van deze portretten heb ik gebruikt als achtergrond op een van de posters.
